Lange tijd heb ik emoties in mijn buik gevoeld, iedere spanning, iedere angst, boosheid, woede, verdriet en blijdschap. Het was alsof er een wervelwind door me heenging in mijn buik. iedere keer weer die buikkrampen, het naar toilet moeten gaan als er iets spannends, iets nieuws te gebeuren stond. Het was geen aanrader.
Tot ik op zachte, lieve manier naar mezelf leerde kijken, stopten de krampen.
Totdat ik mild was voor mezelf en in mezelf vertrouwen had en de veiligheid voelde dat fouten maken, ok was.
Tot ik mijn emoties leerde uiten en op mijn intuïtie leerde vertrouwen.
Tot er iemand in mijn hart kwam, waarvoor de emoties gevoeld en doorleefd werden.
Tot ik de personen die emoties bij mij opriepen, zag staan en zag wat ze me vertelden wilden.
Blijf bij jezelf, je bent zo mooi. Nu hebben mijn emoties een plaatsje in mijn hart en emoties die ik niet meer nodig heb of niet van mij zijn, geef ik nu af. Zo zie ik mezelf veel beter.
Mijn lichaam is mijn kunstwerk. Het verteld me wat ik nog niet gezien of gevoeld heb in mijn hart.
Het herinnert me eraan dat er iemand in mijn hart zit.
Foto door Selina De Maeyer