Vaak simuleren we onze pijn, ons trauma, zodat we het in leven houden, zodat het gezien kan en wil worden. We kunnen er zelfs zo ver in gaan dat we er ziek van worden en we niets anders kunnen dan naar ons lichaam te luisteren. Daar waar het trauma zich in je lichaam heeft vastgezet. Het hoeft zelfs niet je eigen trauma te zijn dat je voelt in je lichaam. Vaak zijn we zo trouw aan onze ouders of zelfs voorouders dat we hun trauma uit liefde overnemen. Dat hoeft niet, dat kan je loslaten. Het is niet van jou, het hoort daar waar het ooit vandaan kwam. We willen niet dat onze kinderen, onze trauma’s van ons overnemen, daarom helen we ze zelf, met ons lichaam, met al wat we in ons hebben om gezien te worden in onze pijn. Ons lichaam wijst ons de weg. Wees er lief voor en kijk er vol compassie naar. Het loont de moeite.

Foto door Karolina Grabowska via Pexels