“Heel mooi!” riep ik het enthousiast binnenin me uit, toen ik op mijn joggingspad de vergeet-me-nietjes tegenkwam. Ik stopte om de bloemenpracht te bewonderen. Altijd was het weer een blij weerzien. Vergeet-me-nietjes en ik gaan way back. Lang geleden, als kind, kreeg ik van mijn tante oorbelletjes in hun vorm en kleuren. Ze fascineerden en inspireerden me toen al.
Na de vrolijkheid van het weerzien, voelde ik een grote droefheid in me opkomen. Ik wist niet waar deze droefheid vandaan kwam, maar ze was er. Ik voelde de tranen over mijn wangen lopen. De woorden: “Ik vergeet je niet. Je zit voor altijd in mijn hart.” vergezelden hen. Opluchting, verademing volgde.
Ik wandelde verder en vroeg mezelf wat ik nodig had. Ik ging tot bij de eiken wat verderop. Daar ging ik zitten en kwam weer op adem. Met hun wortels in de grond, gaven ze me het juiste voorbeeld.
Het was duidelijk, deze droefheid hoorde ik de komende tijd met veel zorg en aandacht te behandelen, zodat ik hem vrijlaten kon en de wijze lessen in mijn hart kon dragen.
De dagen die volgden ging ik regelmatig naar de vergeet-me-nietjes toe. De tranen die gehuild hoorde te worden, huilde ik. Ik gaf vorm aan de boosheid die eruit wilde. De angst werd gevoeld, de blijdschap ook. Deze laatste was een belangrijke. Er was zoveel blijdschap en vreugde als kind in mij aanwezig dat door al de boosheid, het verdriet en de angst, ik het bijna vergeten was hoe blij en enthousiast ik me als kind voelde.
Ik zocht de symbolische waarde op die mensen aan vergeet-me-nietjes gaven. Ik vond uit dat er 2 symbolieken achter de vergeet-me-nietjes schuil gingen:
1. Gaat over wat er eerst niet gezien, niet (h)erkent wordt en wat nadien (h)erkenning krijgt.
2. Gaat over trouw en eeuwige liefde na een tragisch einde van een liefde door een verloren gegaane liefde of een tragisch einde van één van de partners.
Bij beide voelde ik een connectie. De eerste connectie over het niet gezien worden, ging over mijn emoties als kind die niet mochten gezien, beleefd worden. Als kind vonden mijn ouders het moeilijk om mijn boosheid of angst te zien of te aanvaarden. Twee basis emoties die een heel sterke werking hebben en waarmee ik lang geworsteld heb om ze aan de wereld te laten zien. Om mij volledig te aanvaarden. Het verdriet van mezelf niet te kunnen laten zien, zoals ik ben, zat diep in me. De tranen die vloeiden, zijn de tranen van al die keren dat ik niet gezien werd in mijn boosheid, in mijn angst. Het zijn de tranen van al die keren dat ik als kind niet au serieus werd genomen in mijn pijn, in mijn verdriet, maar ook niet in mijn blijdschap, in mijn enthousiasme.
De tranen die vloeiden, waren een weg naar zuiverheid. Het was de weg om de boosheid, de angst, verdriet en blijdschap weer toe te laten en ten volle te beleven. Het was de weg naar een leven dat geleefd wil worden. Ze fluisterden me de wijsheid toe: “Ik vergeet je niet, je zit in mijn hart!”